Alejkumusselam.

Oba ova pitanja se vraćaju na poznatu mes'elu vezanu za musafira, a ona glasi: u kojem periodu se krati namaz i korište druge olakšice putovanja kada musafir privremeno boravi u nekom mjestu.

Nema razilaženja među učenjacima da je musafiru propisano da krati namaz sve dok je na putu, tj. sve dok se kreće i putuje prema odredištu, ma koliko se to putovanje odužilo. Međutim, kada stigne u mjesto odredišta, tj.mjesto privremenog boravka u kojem može boraviti 10 dana, mjesec, šest mjeseci, godinu, više ili manje, da li je musafiru propisano i koji period da koristi olakšice putovanja od kraćenja namaza i slično?

Po ovom pitanju zbog nepostojanja jasnog šerijatskog teksta koji presuđuje učenjaci imaju veoma podijeljeno mišljenje, pa čak Ibn Hadžer navodi preko deset stavova učenjaka.

Takođe, Tirmizi u svom Sunenu navodi sljedeća mišljenja:
– Od Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, da su oni (ashabi) kratili do 19 dana a upotpunjavali ako bi boravili više od toga kao što je prenio isto od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem.
– Od Alije, radijallahu anhu, da onaj ko boravi 10 dana da upotpunjuje namaz.
– Od Ibn Omera, radijallahu anhuma, u prvom rivajetu da onaj ko boravi 15 dana upotpunjava namaz, a u drugom rivajetu ko boravi 12 dana.
– A od Seid ibn Musejjiba da ko boravi 4 dana da upotpunjava, a od Sevrija i učenjaka Kufe da ko nijeti boravak 15 dana upotpunjava namaz, a od Evza'ija da ko nijeti boravak 12 dana upotpunjava namaz, dok Malik, Šafija i Ahmed smatraju da ko nijeti boravak 4 dana upotpunjava namaz a Ishak smatra da je najjači stav ono što se prenosi od Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, od 19 dana.

Od tih stavova najpoznatija su neka četiri mišljenja učenjaka.

Prvo mišljenje: ako musafir nijeti da boravi u nekom mjestu više od četiri dana nije mu propisano da krati.

Ovo je stav džumhura (većine) učenjaka, tj. stav malikijskog, šafijskog i hanbelijskog mezheba. S tim da malikije i šafije u ova četiri dana ne ubrajaju dan ulaska i dan izlaska iz tog mjesta, a hanabile određuju ova četiri dana sa dvadeset i jednim namazom, tj. ako će musafir klanjati u tom mjestu više od dvadeset i jednog namaza onda je on mukim (tj. osoba koja privremeno boravi u nekom mjestu i ne ubraja se u musafire) i nema status musafira, a ako će klanjati manje od dvadeset jednog namaza onda on ima status musafira.

Oni svoj stav dokazuju sa dva hadisa:

Prvi hadis mutefekun alejhi od Abdullaha ibn Abbasa, radijallahu anhuma, u kojem je došlo da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, došao u Mekku prilikom oprosnog hadždža ujutro 4. Zulhidžeta, pa je boravio u Mekki 4., 5., 6. i 7. i klanjao je sabah namaz osmog dana u Mekki a zatim otišao na Minu, kratio je namaz u tim danima. I kažu da je imao namjeru da boravi u Mekki.

Komentar: naravno, ono što se može prigovoriti je da period koji je boravio (tj. četiri dana) nije najmanji period u kojem putnik ima status musafira jer je došlo u vjerodostojnim hadisima da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, boravio u nekim mjestima više od četiri dana i kratio namaz. Ono što je zanimljivo spomenuti na ovom mjestu je da se sa istim hadisom dokazuju četiri različita mišljenja u ovoj mes'eli, tj. jedni kažu da krati četiri dana, drugi šest dana, treći deset dana, četvrti dvanaest dana, naravno imajući u vidu da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, na oprosnom hadždžu boravio deset dana, četiri prije obreda i šest u toku obreda.

Drugi hadis sa kojim dokazuju svoj stav bilježi ga Muslim u svom Sahihu od El-‘Ala’ ibn Hadremija da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Muhadžir nakon završetka svojih obreda boravi u Mekki tri dana”. Kažu da hadis ukazuje da musafir koji boravi tri dana u nekom mjestu da ima status musafira a više od toga nema.

Komentar: sa ovim hadisom se ne može poduprijeti ovaj stav jer hadis govori o tome da onaj ko je učinio hidžru prije oslobođenja Mekke da mu je haram stalno boraviti u Mekki a da mu je dozvoljeno da nakon obavljenih obreda hadždža i umre ne boravi u Mekki više od tri dana. Za razliku od musafira kojem je dozvoljeno da boravi u Mekki više od tri dana, pa kako onda da se upoređuje status muhadžira sa musafirom?
Zagovarači ovog stava dokazuju svoje mišljenje sa još nekim predajama i hadisima koji nisu direktni po ovom pitanju.

Drugo mišljenje: ako musafir nijeti boravak 15 dana i više nije mu propisano da krati.

Ovo je stav hanefijskog mezheba, Sevrija, Muzenija i drugih. Oni svoj stav dokazuju sljedećim:

Prvo – hadisom Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, u kojem kaže: “Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je boravio u Mekki prilikom njenog oslobođenja 15 dana krateći namaz”. Hadis bilježe Ebu Davud i Ibn Madže.

Komentar: ovaj rivajet hadisa sa riječima 15 dana je slab a vjerodostojan rivajet kojeg bilježi Buharija od Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, je 19 dana.

Drugo – predaja od Ibn Omera, radijallahu anhuma, koju bilježi Tirmizi bez seneda da je bio na stavu da ko boravi u nekom mjestu 15 dana treba upotpunjavati namaz. A ovo je kažu takođe i stav Ibn Abbasa, radijallahu anhuma.

Komentar: ako bi uzeli da su oba rivajeta vjerodostojna to su stavovi ashaba kojima se suprostavljaju stavovi drugih ashaba, a pogotovo što se od Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, u vjerodostojnoj predaji prenosi stav od 19 dana, takođe Tirmizi na istom mjestu prenosi od Ibn Omera, radijallahu anhuma, njegov drugi stav od 12 dana.

Treće mišljenje: musafiru je propisano da neprestano krati sve dok nema nijet stalnog boravka u nekom mjestu.

Ovo je stav Hasana El-Basrija, Katade, Ishaka, a izabrao ga je i Ibn Tejmije. Oni svoj stav dokazuju sljedećim:

Prvo – hadisom Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, kojeg bilježi Buharija u svom Sahihu u kojem on kaže: “Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, je boravio 19 dana krateći namaz, pa mi kada smo na putovanju 19 dana kratimo a ako smo više od toga upotpunjavamo”.

Drugo – hadis od Džabira, radijallahu anhu, u kome kaže: “Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je boravio na Tebuku 20 dana krateći namaz”. Hadis bilježe Ebu Davud i Ahmed, a vjerodostojnim ga je ocijenio Albani dok su ga neki muhadisi ocijenili slabim.

Treće – hadis mutefekun alejhi od Enesa, radijallahu anhu, u kojem je došlo da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, putovao od Medine do Mekke i nazad klanjajući po dva rekata, a na pitanje koliko je boravio u Mekki odgovorio je 10 dana.

Kažu zagovarači ovog mišljenja da se suština putovanja ne veže za određeni period jer je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, kratio namaz a boravio je 10, 19 ili 20 dana kao musafir.

Komentar: ovom dokazivanju se prigovara time što je neka osoba ili musafir ili mukim, tj. boravi u nekom mjestu stalno ili privremeno, a da se gore spomenuti hadisi odnose na putovanja u kojima se nije nijetio privremeni boravak a mi u ovoj mes'eli govorimo o kraćenju musafira koji zanijeti privremeni boravak u nekom mjestu. Međutim, i ovome se može prigovoriti da u hadisima nema govora o nijećenju ili nenijećenju privremenog boravka.

Napomena:

Treba znati da su zagovarači prethodna tri mišljenja složni na tome da ako musafir boravi u nekom mjestu a nije zanijetio privremeni boravak u njemu, ne zna kada će napustiti to mjesto i kada će završiti svoju potrebu, da takva osoba cijelo vrijeme neprestano krati.

Ovo dokazuju praksom selefa ovog Ummeta, tj. onim što je prenešeno u vjerodostojnim predajama, poput sljedećeg:
– da je Ibn Omer, radijallahu anhuma, boravio u Azerbejdžanu šest mjeseci klanjajući dva rekata (Ahmed i Bejheki).
– da je Ibn Abbas, radijallahu anhuma, odgovorio Ebu El-Minhalu koji boravio u Medini po godinu dana ne namjeravajući da putuje da klanja dva rekata (tj. krateći) (Ibn Ebi Šejbe).
– da se prenosi od tabi'ina Mesruka da je bio namjesnik u Selseletu dvije godine klanjajući dva rekata krateći (Ibn Ebi Šejbe i Abdurrezak).

A u slabim predajama se prenosi od Enesa, radijallahu anhu, da je boravio u Nejsaburu godinu ili dvije krateći namaz, takođe Abdurrahmana ibn Semure da je boravio u Kabulu ljeto ili dva krateći namaz.

Četvrto mišljenje: musafiru je propisano da krati dvadeset dana i noći a nakon toga da upotpunjava namaz svejedno nijetio boravak ili ne nijetio.

Ovo je stav Ibn Hazma a u tome ga slijedi i Ševkani, s tim da on pravi razliku između onog ko nijeti boravak pa u tom slučaju ne treba da krati više od 4 dana, a onaj ko ne nijeti boravak i ne zna koliko će ostat on krati 20 dana a nakon toga upotpunjuje.

Oni svoj stav dokazuju istim dokazima spomenutim u tri prethodna mišljenja, s tim da ga izgrađuju na dvije stvari:

Prva – da nema ibreta u nijetu boravka jer nijet ne ulazi i ne igra ulogu u onim djelima koje Zakonodavac nije naredio poput putovanja, boravka i slično. A naravno ni u hadisima nema govora o nijetu.

Druga – da je osnova upotpunjavanje namaza jer kraćenje je dozvoljeno musafiru kao olakšica zato što je musafir, a mukim, tj. onaj koji privremeno boravi u nekom mjestu, nije isto što i musafir. I još kažu da nije došlo u vjerodostojnim predajama od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, da je kratio namaze u Mekki i na Tebuku iako je bio mukim (boravio je na tim mjestima) u oba slučaja onda bi bila obaveza da zauzmemo stav da je mukimu vadžib da upotpunjava namaz bez obzira koliko boravio u nekom mjestu.

Nakon svega može se rezimirati sljedeće:

Iako je Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, mnogo putovao ovo pitanje je može se reći prešućeno u šerijatskim tekstovima, tj. nema jasnog, direktnog i nedvosmislenog hadisa koji daje odgovor na ovo pitanje. Najviše što se prenosi po ovom pitanju su takozvani koincidentni događaji u kojima se prenosi da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, kratio namaz a iz kojih su učenjaci izvlačili zaključke da musafir koji privremeno boravi u nekom mjestu može da krati toliko i toliko dana (3, 4, 6, 10, 12, 15 i 19 dana) a ako boravi više od toga da upotpunjuje. To jest, dok je bio u gradu Mekki za vrijeme hadždža kratio je četiri dana, ili za čitavo vrijeme boravka na hadždžu od deset dana kratio je namaz, ili za vrijeme oslobađanje Mekke, bitke na Tebuku kratio je u rivajetu 15, u drugom 18, u trećem 19 dana.

Stoga je veoma upitno iz ovih koincidentnih događaja izvlačiti ovaj propis, jer to znači da je boravio u Mekki za vrijeme hadždža ili prilikom njenog oslobođenja, kao i u bici na Tebuku više ili manje od spomenutog perioda moguće je da bi kratio namaz. A sa druge strane, kako razlučiti koji od ovih perioda (4, 6, 10, 15, 19 dana) je preči da se slijedi po ovom pitanju.

Zato mnogi učenjaci kada govore o ovoj mes'eli i opredijele se za neko mišljenje da je kod njih odabrano na kraju kažu da je ovo mes'ela idžtihadije, tj. nema preciznog i jasnog šerijatskog teksta koji je rješava, te da u njoj ima širine i tolerancije bez obzira ko koje mišljenje odabrao.

Odabrano mišljenje, a Allah zna najbolje, je ono što prenosi Buharija u svom Sahihu od Ibn Abbasa, radijallahu anhuma, u kojem on kaže: “Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, je boravio 19 dana krateći namaz, pa mi kada smo na putovanju 19 dana kratimo a ako smo više od toga upotpunjavamo”. To jest, da onaj ko privremeno boravi u nekom mjestu može da koristi olakšice musafira do 19 dana, a ko boravi više od 19 dana na njemu je da upotpunjava namaze i da ne koristi ostale olakšice musafira. Razlog odabiranja ovog stava je sljedeće:

– prije svega to što je ova predaja nešto najvjerodostojnije po ovom pitanju, a u hadisu od Džabira, radijallahu anhu, u kojem je došlo da je boravio na Tebuku dvadeset dana krateći ima slabosti,
– što je osnova da mukim, tj. onaj ko privremeno boravi u nekom mjestu, upotpunjava namaz a u gore spomenutom hadisu je došlo da Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, kao mukim najviše kratio 19 dana,
– takođe, nema ibreta u nijetu boravka jer to nije prenešeno od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, nego je to tumačenje nekih učenjaka.

Prema tome na osnovu odabranog mišljenja konkretan odgovor na prvo pitanje je da tvoj drug koji studira u Novom Sadu nema status musafira kojem je dozvoljeno da koristi olakšice musafira jer boravi više od 19 dana.

A konkretan odgovor na drugo pitanje je da pošto ćete boraviti mjesec dana ili nešto više, a imate smještaj i sve uslove stanovanja, da nemate status musafira nakon što stignete u Njemačku. A što se tiče vašeg spajanja podne sa ikindijom s obzirom da sebe niste smatrali musafirima imalo je osnova da radite po hadisu Ibn Abbasa, radijallahu anhuma. S tim da treba znati da je dozvoljeno raditi po tom hadisu pod šartom da spajanje namaza mimo putovanja, kiše i straha ne bude stalna praksa nego kada se za tim ukaže potreba ili bude nužda. A džumu ste obavezni klanjati ako od vašeg radnog mjesta najbliži mesdžid u kom se klanja džuma nije mnogo udaljen (poput dvadesetak kilometara ili više) čime spada sa vas obaveza klanjanja džume uopće, u tom slučaju klanjajte podne. Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Alejkumusselam.

To što piše u Ilmihalu da se na početku farz ili sunnet namaz nijeti riječima: “Nevejtu en usallije lillahi te'ala …”, to nije prenešeno ni u jednom hadisu da je radio Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, niti je to bila praksa ashaba niti prvih generacija muslimana.

A pošto je namaz ibadet on se mora obavljati onako kako ga je klanjao Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem. Bilježi Buharija u svom Sahihu da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “Klanjajte onako kako ste vidjeli mene da klanjam”.

A to kako je klanjao je prenešeno u vjerodostovnim hadisima i nije prenešeno da je na početku namaza nijetio namaz riječima. Ta praksa je uvedena tek nekad poslije.

Zbog toga niječenje namaza riječima predstavlja novotariju u vjeri.

Jer kaže Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, u hadisu kojeg bilježe Buharija i Muslim u svojim Sahihima od Aiše, radijallahu anha: “Ko uvede u ovu našu stvar (vjeru) ono što nije od nje to se odbija (tj. to je batil i ništavno)”. Takođe, u hadisu kojeg bilježi Tirmizi, a kojeg muhaddisi ocjenjuju vjerodostojnim, je došlo: “Čuvajte se novina (u vjeri), jer je svaka novina novotarija a svaka novotarija dalalet a svaki dalalet vodi u Vatru”.

Izgovaranje nijeta riječima prije namaza predstavlja ružnu novotariju i nije je dozvoljeno činiti. Ispravno je da se namaz nijeti srcem, tj. srcem se odluči koji će se namaz klanjati.

A zikr poslije namaza, koji je sunet činiti, se obavlja nakon klanjanog farz-namaza a ne suneta. Takođe, ikamet se uči prije klanjanja farza u džematu, a oko učenja ikameta kada se klanja pojedinačno učenjaci imaju podijeljeno mišljenje. Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Alejkumusselam.

Učenjaci imaju dva stava po pitanju propisanosti spajanja džume-namaza sa ikindijom (pogledaj: El-Medžmu’ (4/237), Šerhu zadul-mustakne'a, Eš-Šenkiti (1/255), Eš-Šamil fi fikhil-hatibi vel-hutbeti, Su'ud Eš-Šurejm, str. 316-317, Ittihafu ehlil-‘asri bimesailil-džemi’ vel-kasri, Abdullah Et-Tajjar, str. 8.):

Prvo mišljenje: da musafiru nije dozvoljeno spojiti džumu-namaz sa ikindijom.

Ovaj stav propisuju zvaničnom mezhebu hanbelija, a zastupaju ga od savremenih učenjaka Bin Baz (Medžmu'u fetava Bin Baz, 30/215) i Ibn ‘Usejmin (Eš-Šerhu el-mumti'a 4/402-403). Takođe, može se pripisati hanefijama pošto oni ne dozovljavaju spajanja namaza osim u toku obreda Hadždža.

Dokazuju svoj stav sljedećim pojašnjenjem: klanjanje namaza spajajući jedan sa drugim spada u oblast ibadeta, a osnova u ibadetima je zabrana sve dok nemamo dokaz da je određeni ibadet propisano činiti, a nema dokaza da je

Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, spajao džumu-namaz sa ikindijom, niti je to prenešeno od ashaba. Sa druge strane Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je toliko vremena proveo kao musafir a da nijednom prilikom nije prenešeno da je spojio ta dva namaza, što ukazuje da spajanje ta dva namaza nije propisano.

Takođe, kažu da nije ispravno poistovjetiti džumu sa podne namazom zbog velikih razlika između ta dva namaza.

Drugo mišljenje: da je musafiru dozvoljeno spojiti džumu-namaz sa ikindijom.

Ovo je stav šafijskog mezheba (pogledaj: El-Medžmu’ (4/237), El-Bejan (2/494), Tuhfetul-muhtadž (2/294) i Nihajtul-muhtadž (2/280)), a podržali su ga od šafija Sujuti, Ez-Zerkeši i Er-Remli. A od savremenih učenjaka na ovom stavu su Abdullah El-Džibrin, Salih El-Luhajdan i Sulejman El-‘Alevan.

Argumenti kojima podupiru spajanje džume sa ikindijom su: da je propisano spajati podne sa ikindijom kao što je došlo u vjerodostojnim hadisima, a džuma namaz je na mjestu podne namaza te ko klanja džumu spada sa njega obaveza klanjanja podne namaza, pa tako nema razlike između džume i podne.

Radžih (odabrano) mišljenje je da spajanje džume sa ikindijom ima osnova, a Allah zna najbolje. Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Alejkumusselam ve rahmetullahi ve berekatuhu.

Kao prvo, poslije namaza se uopće ne dovi na način kako se to radi kod nas da se džematski zikr i poslije toga uči Namaska dova i Fatiha. Namaska dova na način kako se kod nas praktikuje nije prenešena u Sunnetu te je zato novotarija kao i zajedničko zikrenje poslije namaza i učenje Fatihe koji su, takođe novotarija.

Drugo, ispravno je da se poslije farz namaza zikre zikrovi koji su prenešeni u vjerodostojnim hadisima. A od tih zikrova su sljedeće:

– odmah nakon predavanja selama 3 puta se izgovara Estagfirullah,

– a zatim riječi: ALLAHUMME ENTESSELAMU VE MINKESSELAMU TEBAREKTE JA ZEL DŽELALI VEL IKRAM,

– zikr: LA ILAHE ILLELLAH VAHDEHU LA ŠERIKE LEH, LEHUL MULKU VE LEHUL HAMDU VE HUVE ALA KULLI ŠEJIN KADIR,

– LA HAVLE VE LA KUVETE ILLA BILLAHI LA ILAHE ILLELLAHU VE LA NA'BUDU ILLA IJJAHU, LEHUL NI'AMETU VE LEHUL FADLU VE LEHUL SENAUL HASEN, LA ILAHE ILLELLAHU MUHLISINE LEHUDDIN VE LEV KERIHEL KAFIRUN,

– ALLAHUMME LA MANI'A LIMA E'ATAJTE VE LA M'UTIJE LIMA MEN'ATE, VE LA JENF'A ZEL DŽEDDI MINKEL DŽEDD,

– 33 puta Subhanallah, 33 puta Elhamdulillah i 33 puta Allahu ekber, i upotpunjava se stotina sa riječima; LA ILAHE ILLELLAHU VAHDEHU LA ŠERIKE LEHU LEHUL MULKU VE LEHUL HAMDU VE HUVE ALA KULI ŠEJIN KADIR,

– potom se uči Ajetul-kursijj, sure: Ihlas, Felek i Nas,

– kao i neki drugi zikrovi koji se prenose od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem.

Kao drugo, propisano je razdvajanje između farz (obaveznih) namaza i sunneta, svejedno potvrđenih ili nepotvrđenih ili općih nafila.

Razdvajanje između farza i suneta se vrši na jedan od dva načina:

Prvo – govorom, tj. zikrenjem ili bilo kojim drugim razgovaranjem sa kojim se napravi razmak između farza i suneta.

Drugo – promjenom mjesta, tj. izlaskom iz mesdžida ili da se ode sa mjesta na kome se klanjao farz.

Dokaz za ovo je vjerodostojan hadis kojeg bilježi Muslim u svom Sahihu u kojem je došlo da je tabi'in Es-Saib ibn Jezid klanjao džumu sa Muavijom, radijallahu anhu, kada je bio halifa. Pa čim je imam predao selam on je ustao i klanjao sunet, pa ga je pozvao Muavija, radijallahu anhu, i rekao: “Nemoj više raditi to što si uradio, kada klanjaš džumu nemoj je spajati sa drugim namazom (sa nafilom, sunetom) sve dok nešto ne progovoriš ili ne izađeš, jer nam je Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, tako naredio da ne spajamo namaz (farz) sa namazom (nafilom) sve dok nešto ne progovorimo ili ne izađemo”.

Propisanost razdvajanja farzova od nafila je propisano i u drugim ibadetima mimo namaza.

Pa tako nije dozvoljeno dan ili dva pred Ramazan postiti nafilu osim kome je praksa da stalno posti nafilu, takođe, nakon Ramazana, tj. dan Bajrama nije dozvoljeno postiti. Ovo se prenosi u vjerodostojnim hadisima Buharije i Muslima.

Prema tome, zikri se odmah poslije farza (a ne dovi), a ne poslije suneta jer poslije suneta uopće zikr nije propisan. Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com

Alejkumusselam.

Način klanjanja dženaze namaza je široko i kompleksno pitanje ali nastojaćemo da na ovom mjestu spomenemo osnovno što bi jedan musliman trebao da zna oko klanjanja dženaze.

Prvo – Mejit koji je ogasuljen i obučen u ćefine se postavi između klanjača i pravca kible tako da mu glava bude na desnoj strani a noge na lijevoj.

Drugo – Imam staje kod glave mejita ako je mejit muško, a kod pasa mejita ako je mejit žensko, a muktedije se safaju iza imama. Ovo se prenosi od Enesa, radijallahu anhu, da je on tako postupio, a zatim je rekao da je tako radio Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem. Hadis bilježi Ebu Davud i Tirmizi i ocjenjuje ga dobrim, a Albani vjerodostojnim.

Treće – Dženaza se klanja tako što se u stojećem stavu donose četiri tekbira. Kod nekih učenjaka svi ovi tekbiri su ruknovi dženaze, dok kod drugih ušenjaka rukn je samo početni tekbir a ostala tri su sunnet. Propisanosttekbira je prenešena u mnogim hadisima s tim da nema smetnje da se ponekad donese pet, šest, pa sve do devet tekbira, jer se ovo prenosi u vjerodostojnim hadisima od Zejd ibn Erkama, Alije i drugih ashaba, radijallahu anhum.

Četvrto – Nakon početnog tekbira uči se Fatiha čije učenje je po nekima rukn, po drugima vadžib a po trećima samo sunnet. Dokaz da se ona uči je hadis kojeg bilježi Buharija od Talhe ibn Abdullaha, radijallahu anhu, da je klanjao iza Abdullaha ibn Abbasa, radijallahu anhuma, dženazu pa je proučio Fatihu, a zatim rekao: “Da znate da je to od sunneta”.

Po nekim učenjacima sunnet je proučiti i suru jer je to prenešeno u dodatku istog hadisa kod Nesaija. Sunnet je da sve što se uči u dženazi namazu da se uči u sebi osim tekbira od strane imama.

Peto – Izgovori se drugi tekbir i nakon njega se donosi salavat na Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, kao što se prenosi u hadisu od Ebu Umame a on nekog od ashaba da je rekao: “Sunnet je prilikom klanjanja dženaze da imam donese tekbir a zatim da se uči Fatiha u sebi nakon početnog tekbira. Zatim se donosi salavat na Vjerovjesnika, sallallahu alejhi ve sellem, i upućuje se iskrena dova mejitu u ostala tri tekbira nakon koje se ništa ne uči a zatim se preda selam u sebi. Hadis bilježi Bejheki a Ibn Hadžer ga ocjenjuje vjerodostojnim.

Džumhur učenjaka je na tome da se salavat uči poslije drugog tekbira što je podržao i šejh Albani.

Dok Ibn Hazm i Ševkani, oslanjajući se na ovaj hadis, smatraju da se i Fatiha i salavat uče nakon prvog tekbira. Način donošenja salavata u dženazi namazu nije preciziran ni u jednom vjerodostojnom hadisu tako nema smetnje da se uči isti salavat kao na Ettehijatu ili bilo koji drugi oblik.

Šesto – zatim se izgovore ostali tekbiri i poslije svakog se uputi dova umrlom kao što je došlo u hadisu Ebu Umame. Prenosi se od nekih učenjaka da se poslije trećeg tekbira dova upućuje umrlom a poslije četvrtom uopćeno svim muslimanima, međutim za ovako nešto nema dokaza.

U vjerodostojnim hadisima se prenosi nekoliko dova koje je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, učio na ovom mjestu na dženazi namazu. Najpoznatija od njih je ono što se prenosi od Avf ibn Malika, radijallahu anhu, a bilježi Muslim: “ALLAHUMMEGFIR LEHU VERHAMHU VE AFIHI V'AFU ANHU, VE EKRIM NUZULEHU, VESSI'A MUDHALEHU, VAGSILHU BILMAI’ VES-SELDŽI, VE NEKKIHI MINEL-HATAJA KEMA JUNEKKA ES-SEVBU EL-EBJEDU MINED-DENESI, VE EBDILHU DAREN HAJREN MIN DARIHI, VE EHLEN HAJREN MIN EHLIHI, VE ZEVDŽEN HAJREN MIN ZEVDŽIHI VE EDHILHU EL-DŽENNETE, VE EIZHU MIN AZABIL-KABRI, VE MIN AZABIN-NARI”.

Takođe, od poznatijih dova je i ono što se prenosi od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, a bilježi ga Ebu Davud, Tirmizi, Nesai i Ibn Madže:
“ALLAHUMMEGFIR LIHAJJINA VE MEJJITINA, VE ŠAHIDINA VE GAIBINA, VE SAGIRINA VE KEBIRINA, VE ZEKERINA VE UNSANA, ALLAHUMME MEN AHJEJTEHU MINNA FEAHJIHI ALEL-ISLAM, VE MEN TEVEFFEJTEHU MINNA FETEVEFFEHI ALEL-IMANI, ALLAHUMME LA TAHRIMNA EDŽREHU VE LA TUDILLENA BADEHU”.

Sedmo – Zatim predaje selam pri čemu je ispravno da se preda selam na jednu stranu, kao i da se preda selam na obje strane, jer je oboje prenešeno u prihvatljivim i validnim hadisima, prvo od Ebu Hurejre a drugo od Abdullaha ibn Mes'uda, radijallahu anhuma.

Na ovom mjestu je lijepo spomenuti nekoliko napomena a koje su zasnovane na ajetima i vjerodostojnim hadisima, a koje su vezane za dženazu namaz:

– Nije dozvoljeno klanjati dženazu kjafiru, niti doviti da mu se Allah smiluje i oprosti.

– Mustehab je da se pravi što više safova iza imama, tj. da bude tri ili više.

– Ako bi dženazu klanjali samo imam i jedan muktedija, safaju se tako što muktedija stane iza imama.

– Dozvoljeno je da i žene klanjaju dženazu.

– Najpreči je da predvodi dženazu onaj koga je ovesijetio mejit, a zatim namjesnik tog mjesta ili njegov zamjenik u što ulazi i imam mesdžida u tom mjestu.

– Ako se desi da na jednom mjestu ima više umrlih dozvoljeno je svakom pojedinačno klanjati dženazu a ispravno je klanjati jedan dženaze namaz za sve njih.

– Dozvoljeno je klanjati dženazu i u mesdžidu ali je bolje da se klanja van mesdžida na mjestu određenom za to.

– Propisano je dizanje ruku prilikom izgovaranja početnog tekbira na dženazi namazu, a nije prenešeno da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, kod svakog tekbira dizao ruke, nego se to prenosi od Abdullaha ibn Omera.

– Nije prenešeno u hadisima kako da upotpuni dženazu namaz onaj koji zakasni na nju te je najbliže da to potpada pod način doklanjavanja namaza mimo dženaze, tj. da upotpuni ono što ga je prošlo a da ono na što je stigao da mu to bude početak namaza.

Ovo je rezime onoga kkao se prenosi od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, da je klanjao dženazu namaz. Ve billahi tevfik.

Na pitanje odgovorio dr. Zijad Ljakić – zijad-ljakic.com